American Horror Story review

American Horror Story

Tων Ryan Murphy και Brad Falchuk

Είδος: Μεταφυσικό/Δραματικό/Ψυχολογικό/θρίλερ-Τρόμου

Πρωταγωνιστούν: Dylan McDermott-Connie Britton-Evan Peters-Taissa Farmiga-Denis O'Hare και η Jessica Lange

Επεισόδια: 12 / Kανάλι: FX / Πρεμιέρα: 5 Οκτωβρίου 2011 ( Στις 31 του ίδιου μήνα η σειρά ανανεώθηκε για δεύτερη σεζόν)

Υπόθεση: Mια τριμελής οικογένεια με προβλήματα στις σχέσεις τους θα μετακομίσουν σε ένα παλιό αρχοντικό σπίτι στο Los Angeles που η ιστορία του και το παρελθόν του κρύβει πολλά μυστικά… και παλιότερους ενοικιαστές!

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο…
με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο... (και με νεκρούς)

Ιt’s all about the f@#@%%g house!!

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα μετά την πρώτη θετική έκπληξη μου να βγάλω μια απόφαση κατά πόσο μου αρέσει ή όχι η σειρά και να μην παραδοθώ στην σχιζοφρένεια μου, που φώναζε πόσο πολύ μου άρεσε. Αλλά με μπέρδευε κιόλας! Η προσωπική αρεσκεία μου δεν αφορά κανέναν και ούτε ενδιαφέρεται να διαβάσει κάποιος τα γραφτά κάποιου ανωμαλάρα που υμνεί κατά το γούστο του και όχι μια στοιχειώδη αντικειμενικότητα-αν υπάρχει αυτή τελικά- κάτι το οποίο επιδέχεται κριτικής και είναι βέβαια σε θέση να κρίνει! Ουφ! Πολύ το φιλολλό, και τα βαριέμαι αυτά… η σειρά τελικά μεταξύ αρεσκείας, γούστου, αντικειμενικότητας κτλ… ακονίζει μυαλό και αισθήσεις και κοινώς… τα σπάει ως είδος και πρόταση! 

"Τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται
και ό,τι φαίνεται δεν είναι τίποτα από αυτό που βλέπεις!"

Το ρετρό-αρχοντικο, που διαδραματίζεται η δράση, τώρα και πριν…κρύβει κρυφά μυστικά και λάγνα πάθη, νεκρούς και χίλια δυο άλλα θανάσιμα "περάσματα" του είδους σε κάτι πολύ φρέσκο, με δάνεια από "Έκτη Αίσθηση", "Το Μωρό της Ρόζμαρι" και "Τρόμος στο Αμίτιβιλ" λόγου χάρη, αλλά ξορκίζει με τον τρόπο του τον ερωτικό σαδισμό, την ομοφυλοφιλία, την απόγνωση, την επιθυμία, τον θάνατο και την επαναφορά νεκρών για εκδίκηση! Όλοι και όλα επιστρέφουν πίσω… και ζουν ανάμεσα τους!!! Σκηνοθετικά εμβαθύνει σε χαρακτήρες και ιστορία τόσο όσο χρειάζεται για να προκαλέσει ζαλάδα και μπέρδεμα, αλλά να μεταφέρει και νέα δεδομένα από επεισόδιο σε επεισόδιο.

Τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται και ό,τι φαίνεται δεν είναι τίποτα από αυτό που βλέπεις! Στα πρώτα επεισόδια, έχει τα θέματα μου με την ροή των γεγονότων με την υπόθεση που ήταν κουβάρι, με τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών με την πλοκή… Είχα θέματα και με την υπερβολική σκοτεινιά και μαύρη φωτογραφία της σειράς. Αλλά θυμήθηκα μια συνέντευξη που είχα διαβάσει από τον μέγιστο διευθυντή φωτογραφίας Gordon Willis των Νονών, ότι «η φωτογραφία σκιαγραφεί τους χώρους και την ψυχοσύνθεση των ηρώων, συμβάλλοντας στο ύφος της» και το βούλωσα. Τα γεγονότα είναι καταιγιστικά, δεν βαριέσαι ποτέ και εκεί που νομίζεις ότι όλα μπερδεύονται… ξεμπερδεύονται για να μπερδευτούν και πάλι, με κάτι καινούργιο…

Ερμηνείες…

Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί σχεδόν κάθε επεισόδιο είναι τίγκα στα spoiler και οι εξελίξεις και οι ανατροπές είναι διαολεμένες. Και κάτι άλλο. Υπάρχει η μουσική υπόκρουση του Δράκουλα του Κόπολαόταν πλησιάζει επίμαχη σκηνή… Προσέξτε το… Στα + το τελεσινέ (τίτλοι σειράς) με τις αποκρούστηκες φωτό, τα κακάσχημα παιδιά και την μουσική και η παραγωγή ολόκληρη με τα τεχνικά και καλλιτεχνικά μέρη. Σειρά από τις λίγες γενικώς, που δεν μπορεί να μείνει… για πολύ ζωντανή! Κρατήστε το τελευταίο...

TRAILER